13. "Imperio"

Widział malutki promyk światła księżyca, z trudem przebijający się przez ceglaną ścianę tuż przy suficie.

Miliony malutkich drobinek kurzu tańczyły w nim nieprzerwanie, hipnotyzując swym chaotycznym ruchem.

Nie pamiętał jak tu trafił, nie wiedział, w którym lochu się znajduje... W każdej chwili ktoś mógł otworzyć ciężkie, mosiężne drzwi i rzucić w niego Avadą, a jemu nawet nie dane byłoby się obronić. Wilgotne powietrze drażniło go w gardło i gryzło w płuca, a ostre paznokcie prawie przebiły mu wnętrze dłoni tak mocno zaciskał pięści.

Tylko ta srebrna struga światła zmuszała go do pozostania przy zdrowych zmysłach, zawzięcie kierując jego myśli na właściwy i jedyny tor... tylko jedna nikła myśl - brzytwa, której uparcie się chwycił.

Draco był żywy. Czuł to.

Jak mantrę powtarzał, że nie może się poddać, byleby tylko odwrócić swoją uwagę od wysuszonych ust spragnionych wody i głodu, który wysysał mu żołądek. Nic więc dziwnego, że gdy usłyszał kroki na schodach, poruszył się niespokojnie, tłumiąc w sobie nadzieję na kolejną szklankę wody i kawałek chleba. Równie dobrze to właśnie teraz mógł nadejść jego koniec.

Ciężkie łańcuchy spadły z żeliwnej klamki, a do pomieszczenia wszedł niski, zgarbiony człowiek. Różdżka w ręce przybysza poruszyła się nieznacznie i cienkie, brudne liny natychmiast zaplotły się wokół jego bladych nadgarstków, pociągając go z całej siły do pozycji stojącej.

- Czarny Pan chce cię widzieć - Glizdogon wysyczał ze złośliwym uśmieszkiem w kąciku ust.

Małe, wodniste oczka wpatrywały się w niego z pogardą, lecz dumnie wytrzymał to spojrzenie i nie odezwał się ani słowem, chociaż wiele cisnęło mu się na usta. Po chwili już szli ciemnym korytarzem, kierując się na wyższe piętra. Miał wrażenie, że nogi zaraz odmówią mu posłuszeństwa.

Po raz pierwszy jego własny los był mu jednak cudownie obojętny. W ciągu jednej sekundy życie i tak straciło dla niego jakiekolwiek znaczenie. Wiedział przecież, że nigdy nie wyrzuci z umysłu tego obrazu. Jej ciało leżące bezładnie na ziemi, zimne... martwe... On upada na kolana i płacze... nie może przestać dopóki barwne iskry nie trafiają go niespodziewanie w plecy. Skóra go piecze, coś w nim pęka, rozrywa go na strzępy... więc krzyczy z bólu, żalu... rozpaczy. A za chwilę budzi się w ciemnym, wilgotnym lochu, bez różdżki i bez nadziei.

Ta scena odgrywała się w jego umyśle po raz setny... tysięczny, doprowadzając go do skraju szaleństwa. Bywało, że modlił się o śmierć.

Lecz jego syn czekał na niego, liczył na niego. Nie wolno mu było o tym zapomnieć.

Dwa razy potknął się na schodach, ale dzielnie wytrzymał nagły ból w kolanach, które bez wcześniejszego uprzedzenia spotkały się z ostrymi, drewnianymi stopniami. Teraz już widział przed sobą wysokie, czarne drzwi, za którymi wszystko miało się rozstrzygnąć. Nie zdołał powstrzymać dreszczu obezwładniającego strachu, który wolno spłynął mu od samego czubka głowy w dół kręgosłupa, jak zimny wodospad.

Glizdogon skulił się nagle i położył rękę na lekko uchylonych drzwiach, spuszczając wzrok na swoje stopy.

- Niech wejdzie - rozkazał wysoki, zimny głos.

Glizdogon jeszcze bardziej skurczył się w sobie, ale posłusznie naparł ręką na drzwi i popchnął go, zmuszając do przejścia przez próg.

Był to podłużny pokój, gdzie dwa olbrzymie fotele, obite czarną skórą, stały zwrócone w kierunku przeciwległej ściany. Między nimi, w kamiennym kominku trzaskał ogień, który jednak w żadnym wypadku nie dodawał wnętrzu przytulności - zielone płomienie ze srebrnymi iskrami rzucały mroczne smugi światła na ściany, i tak w większości ginące w mroku. Nie było tu żadnych okien.

- Witaj Lucjuszu.

Natychmiast opadł na kolana, spuszczając głowę. Kątem oka zobaczył długie, niemalże białe palce, delikatnie głaskające cienką różdżkę, która przechodziła wolno z jednej dłoni do drugiej. Tylko tyle mógł dostrzec za szerokim oparciem fotela.

- Wybacz mi mój Panie - wychrypiał słabo, zdziwiony, że zdołał wydusić z siebie jakikolwiek dźwięk. - Wiem... Wiem, że nie zasługuję na twoją litość.

- Wstań i usiądź.

Dźwignął się na nogi i nie wiedząc, co go czeka, skierował się w stronę wskazanego mu fotela. Powoli usiadł na miękkiej poduszce, a czerwone oczy Lorda Voldemorta spoczęły na nim, błyskając w ciemności. Wstrzymał oddech, widząc tę nieludzką twarz płaską jak u węża, z podłużnymi szparami zamiast nosa. Zawsze robiła na nim to samo wrażenie - ta sama mieszanina strachu, uległości i podziwu. To był jego pan: potężny, niepokonany... nieśmiertelny. Nawet, gdyby zapewniono go, że uniknie konsekwencji, nie potrafiłby zdobyć się na jakiekolwiek nieposłuszeństwo w stosunku do tego... człowieka?

- Napij się.

Czekał na śmiertelne zaklęcie, czekał na tortury, lecz widocznie nie dane mu było tak szybko dowiedzieć się, co zostało dla niego zaplanowane. W tym momencie oczekiwanie było gorsze od wyroku.

Na niskim stole między nimi stała szklanka wody, po którą bez wahania sięgnął, pewien, że nie jest to trucizna. Czarny Pan preferował inne sposoby zabijania. Gdy chłodny płyn spłynął mu do gardła ogarnęło go chwilowe poczucie ulgi, lecz po chwili znów spiął wszystkie mięśnie, gdy usłyszał lodowaty głos:

- Zawiodłeś mnie, Lucjuszu. Myślałem, że mogę na tobie polegać... - źrenice w czerwonych oczach zwęziły się jeszcze bardziej.

Uznał, że to stwierdzenie nie wymagało odpowiedzi, lecz wciąż spuścił pokornie głowę. Wtem na stole dostrzegł swoją różdżkę. Leżała samotnie koło grubej księgi, niemal wzywając go do siebie. Poruszył się niespokojnie.

- Owszem, to twoja różdżka. Możesz ją wziąć.

Sięgnął więc po nią ostrożnie, jakby bał się, że zaraz, bez uprzedzenia, zostanie trafiony zaklęciem niewybaczalnym. Nic takiego jednak się nie stało. Gdy tylko cienki patyk znalazł się w jego dłoni, poczuł za to przypływ pewności siebie, a cel, wyraźny jak nigdy, znów pojawił się przed jego oczami.

Liczy na ciebie. Draco liczy na ciebie. Masz przeżyć.

I choć nie rozumiał, dlaczego jeszcze żyje, uznał to za znak od niebios.

- Mój Panie, jestem gotów zrobić wszystko dla ciebie. Pozwól mi tylko odkupić moje błędy. Moja żona... - coś nagle utknęło mu w gardle. - Nie wiedziałem nic o tym, co zamierzała zrobić. Tylko pozwól…

Voldemort znienacka bezszelestnie podniósł się z fotela, przypominając w swych ruchach ducha lub ulotną zjawę. Za nim podążył ogromny wąż, którego wcześniej nie zauważył, będąc zbyt skupionym na wyczekiwaniu śmiertelnego zaklęcia skierowanego w jego stronę.

- Zamierzam dać ci jeszcze jedną szansę. Zobaczymy czy zdołasz udowodnić swą lojalność.

Lucjusz Malfoy zamrugał z zaskoczenia, wbijając wzrok w ciemną, chudą postać, teraz odwróconą do niego plecami. To brzmiało zbyt dobrze, by było prawdziwe. Czyżby Czarny Pan rzeczywiście postanowił darować mu życie? Niemożliwe. Może i był niepokonany i potężny… ale na pewno nie miłosierny.

- Oczywiście, mój Panie - szepnął. - Czegokolwiek pragniesz.

- Znajdziesz swojego syna, Lucjuszu. - Voldemort obrócił się w jego kierunku i znów spojrzał na niego tymi straszliwymi oczami o barwie nienaturalnej czerwieni. - Znajdziesz swojego syna i go zabijesz.

Serce starszego Malfoya przez kilka długich sekund przestało bić. Zbladł, a przez jego ciało przeszły niekontrolowane dreszcze. Poczuł jak ziemia, rozstępuje się pod jego stopami, a on wpada w czarną otchłań… Lecz musiał grać, musiał oszukać samego Lorda Voldemorta. Powstał więc z fotela, by chociaż jego postawa była bardziej wiarygodna.

- Oczywiście mój Panie - powiedział prawie bezgłośnie, pochylając głowę w geście uległości i pokory.

Voldemort przybliżył się do niego, miażdżąc go spojrzeniem. Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu, aż w końcu wybuchnął zimnym, szyderczym śmiechem, który mroził krew w żyłach.

- Ach, Lucjuszu, Lucjuszu. Czy naprawdę myślisz, że zdołasz oszukać mnie?… Przecież słyszę twoje myśli. Czuję jak usilnie próbujesz je przede mną ukryć. Chyba powinieneś już wiedzieć, że nikt nie jest w stanie przede mną nic ukryć. Już widzę, że jesteś zbyt słaby, by wykonać moją wolę. Za bardzo kochasz tego chłopaka… a miłość to słabość. Tyle razy wam to powtarzałem…

Czarny Pan stał teraz niebezpiecznie blisko niego, badając każdy centymetr jego twarzy. Nie mógł oddychać. Nie mógł się poruszyć. Strach sparaliżował go całkowicie.

- Ale pomogę ci w tym przedsięwzięciu. Ufam, że służba u mnie znaczy dla ciebie więcej niż rodzina. Ułatwię ci to zadanie.

Wtedy Lucjusz podniósł szybko głowę, otwierając szeroko oczy. Już wiedział, co zaraz nastąpi. Nie mógł jednak nic zrobić, nie skazując siebie na natychmiastową śmierć. Chęć przetrwania, wcześniej błogo uśpiona, odezwała się dopiero teraz.

- Świetnie… - usłyszał syk Voldemorta, który natychmiast dostrzegł jego kapitulację.

Różdżka, która zabiła tak wiele istnień, prawie muskała jego policzek, a wąż teraz wił się wokół jego nóg, uniemożliwiając mu ucieczkę, nawet jeśli by się na taką zdecydował.

Czerwone oczy zabłysły.

- Imperio!

* * *

Wyszedł z łazienki z mokrymi końcami włosów, z których wciąż skapywały zimne krople. Potrzebował otrzeźwienia, więc chlusnął sobie wcześniej wodą z kranu prosto w twarz, nie patrząc na to, że moczy sobie koszulkę. Czuł, że los robi go w konia, śmieje się z niego przebrzydle, bawiąc się jego psychiką. Zanim zdecydował się znów wejść do salonu i stanąć oko w oko z Granger, musiał się uspokoić i wytłumaczyć sobie powoli, dokładnie... że to wszystko jeden wielki debilizm. Był pijany... był po prostu okropnie pijany.

Ale niestety nawet to nie podziałało, bo gdy znów zobaczył te duże brązowe oczy, które wpatrywały się w niego z zaciekawieniem, te same odczucia i ten straszny ucisk w żołądku przypełzły do niego z powrotem. I choć znał to spojrzenie - Granger od zawsze była obrzydliwie ciekawska - miał wrażenie, że to nie ona. Nazywanie jej "Granger", a nawet "Hermioną" wydawało mu się dziwnie nie na miejscu.

Po prostu teraz była taka... taka... No jaka... No jaka do cholery? Nie odpowiedział.

Cykor.

- Na pewno wszystko w porządku? - Hermiona zmarszczyła brwi, przyglądając się mu badawczo.

- Taa... - mruknął. - Tylko jakoś mi niedobrze.

- O nie! Mówiłam, żeby nie pić!

- Wyluzuj, to nie od alkoholu.

Zrobiła dziwną minę. Chyba tak właśnie wyglądała Granger, która czegoś nie rozumie, na co zaśmiał się krótko, bo wyglądała naprawdę komicznie.

- Więc od czego? - warknęła.

Już zdążył zauważyć, że nie znosiła, gdy się z niej śmiał, ale z tymi rumieńcami na policzkach ze zdenerwowania wyglądała zajebiście uroczo.

Mój Boże... Był pijany... Był zajebiście pijany…

- Ja mam to wiedzieć? - wzruszył ramionami.

- A kto, ja? - wciąż patrzyła na niego złowrogo.

Opadł z ciężkim westchnieniem na dywan i kolejny raz tego wieczoru ustawił przed sobą kieliszki w równej linii.

- O nie, Malfoy! Koniec z tym! Mamy być jutro zwarci i gotowi! Może wreszcie…

- Cichobądź... Czy ty wiesz jak ty jęczysz? Zaraz się przebijesz przez zaklęcia wyciszające. - Posłała mu spojrzenie bazyliszka. - Po pierwsze, jeszcze nie ma dwunastej, a po drugie to już ostatni, obiecuję.

Prychnęła, ale posłusznie osunęła się z kanapy na podłogę. Przez krótką chwilę patrzyli na siebie bez słowa - ona, mrużąc podejrzliwe oczy i on, trzymając w ręce szklaną butelkę z zamiarem odkręcenia jej nakrętki. Tysiące myśli przepłynęły mu przez głowę w tym momencie, ale szybko potrząsnął głową, z trudem odpychając je od siebie. Dlaczego nagle wydawała mu się taka ładna? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego ktoś się tak nad nim znęca?!

Odkręcił w końcu nakrętkę i zaczął nalewać przezroczysty płyn do kieliszków. Miał nadzieję, że rano nic nie będzie pamiętał z tego idiotycznego wieczoru.

- O co ci chodzi? - usłyszał nagle jej urażony głos.

- Nie rozumiem - odparł wolno, znów spoglądając jej w oczy.

- Dziwnie się na mnie patrzysz, o co ci chodzi?

- "Dziwnie się na ciebie patrzę"? - chciał zabrzmieć wyjątkowo kpiąco, ale tym razem jakoś nie bardzo mu to wyszło.

- Tak.

Uniósł kieliszek, stuknęli się i ostry płyn znów spłynął mu do gardła. Granger wciąż czekała na odpowiedź, ale jemu akurat zakręciło się przed oczami, więc mógł zyskać choć trochę na czasie. Bo co miał jej powiedzieć, skoro sam nie wiedział, o co mu chodziło?

- Po prostu jesteś... jesteś…

Plątał mu się język i o ile zwykle było to przyjemne uczucie, tym razem czuł się z tego powodu dziwnie poddenerwowany.

- Jesteś... - tak bardzo nie miał ochoty kończyć tego zdania. -....dziewczyną.

- Jestem dziewczyną? - powtórzyła po chwili, unosząc brwi.

Zdawał sobie sprawę, że jego wyjaśnienie nie miało najmniejszego sensu, ale tylko to słowo przyszło mu do głowy.

- Dlaczego wszyscy w pewnym momencie muszą to stwierdzać? - odezwała się nagle, po czym dodała z goryczą: - Zawsze wydawało mi się, że to raczej oczywiste.

- Co? Kto jeszcze tak stwierdził? - był szczerze zainteresowany.

- Ronald, w czwartej klasie. Powiedział dokładnie to samo, co ty.

Mimowolnie się skrzywił.

- Och, proszę cię, nie rób tego - jęknął.

- Czego? - zapytała wyraźnie zaskoczona.

- Nie wkładaj mnie i Wieprzleja do tego samego zdania…

- A to niby dlaczego? - obruszyła się, zakładając ręce na biodra. - I nie nazywaj go tak!

Im bardziej starała się pokazać swoje niezadowolenie lub wściekłość, tym bardziej słodka i bezbronna mu się wydawała. Już nawet przestał bronić się przed tymi myślami - to było zbyt męczące w jego obecnym stanie.

- On jest po prostu taki... rudy... i biedny... i wkurwiający.

- Chciałabym ci przypomnieć, że mówisz o moim najlepszym przyjacielu!

-... a poza tym zawsze ma zawsze takie czerwone rumieńce, gdy mnie widzi. Granger, a może ten twój Weasley się we mnie zakochał?

Hermiona przewróciła oczami, ale kąciki jej ust zadrgały lekko, co sprawiło, że poczuł się dziwnie dumny.

- Ha. Ha. Bardzo śmieszne.

Wreszcie udało im się wstać. Posprzątali wszystko paroma machnięciami różdżek i już mieli rozchodzić się do swoich pokojów, gdy nagle bardzo zaciekawiło go to płaskie, podłużne coś na ścianie, więc Granger - oczywiście uprzednio wzdychając ciężko, powiedziała, że mu z radością pokaże. Ekran zaświecił się na niebiesko, Hermiona włożyła okrągły kawałek plastiku do środka czarnej, malutkiej skrzynki i wtedy zobaczył obrazy... Ruchome obrazy. W mugolskim domu.

- Transformersi - wytłumaczyła, ziewając szeroko, a jego oczom ukazały się wielkie metalowe roboty, transmutowane ze zwykłych samochodów.

To było zwyczajnie... niesamowite. Ale oczywiście jej tego nie powiedział.

Gdy później pokazała mu jak używać "pilota od telewizora", a on nazwał go mugolską różdżką, dziewczyna wybuchnęła głośnym śmiechem i długo nie mogła przestać, a on znów uznał, że lubi ten dźwięk.

W końcu rozłożyli kanapę, bo jakoś nie mogli oderwać się od latających robotów (no... przynajmniej on) i położyli się obok siebie, wpatrzeni w ekran. Gdy usłyszał w końcu, że jej oddech spowalnia się i wyrównuje, wyczarował koc najpierw dla niej, później dla siebie i przykrył ich obojga. Była niebezpiecznie blisko, jej zapach otaczał go z każdej strony - kwiatowy? Owocowy? Wiedział tylko, że przyjemny. Wyłączył wreszcie telewizor i zsunął się na swoją poduszkę. Wciąż mocno szumiało mu w głowie.

Na pograniczu jawy i snu usłyszał wysoki, głośny sygnał... ale jednocześnie wydawał mu się dziwnie przytłumiony, jakby dochodził z oddali. Nie otworzył oczu. Było mu zbyt dobrze... zbyt błogo... Już dawno nie czuł się tak spokojny.

Śni mu się. Śni.

czytaj dalej