14. "To przygotuj różdżkę, Granger"

Potrzebowała wody. Dużej ilości wody.

Obudziła się przed paroma minutami, ale nie otworzyła jeszcze oczu, zwyczajnie nie mając na to siły.

Jak mogła do tego dopuścić? Jak mogła dopuścić do tego, że głowa pulsowała jej z bólu, a za szklankę jakiegokolwiek płynu gotowa byłaby zab..., hm,  poważnie zranić?

Wokół panowała idealna cisza jak najbardziej zapraszająca do dalszego snu, jednak jej myśli prowadziły właśnie walkę na śmierć i życie, próbując zdecydować, czy powinna podnieść się wreszcie z łóżka, czy może zostać pod tą ciepłą kołdrą i...

Natychmiast uniosła powieki, na co jej oczy powoli napełniły się łzami, próbując nawilżyć wysuszone spojówki po całej nocy.

Wcale nie leżała pod ciepłą kołdrą. I, co gorsza, wcale nie znajdowała się w swojej sypialni. Przez moment nie potrafiła rozpoznać otoczenia, ale po chwili powróciły do niej wspomnienia sprzed paru godzin - rozlana wódka, białe bandaże i to, jak usilnie starała się skupić na rzeczywistej pomocy, zamiast na tym jak umięśnione były jego plecy, gdy co raz zmuszona była dotknąć bladej, poranionej skóry chłopaka. I chociaż szybko przypomniała sobie wczorajszy wieczór, cicha irytacja wciąż krążyła w jej żyłach. Jeszcze nigdy nie zdarzyło jej się, by była tak zdezorientowana po obudzeniu, żeby aż nie wiedzieć, gdzie się znajduje.

Podniosła głowę z poduszki z zamiarem wygrzebania się spod koca, gdy zdała sobie sprawę, że coś ciężkiego przytrzymuje ją w talii, nie pozwalając jej się ruszyć. Przeczuwając najgorsze, zerknęła najpierw delikatnie za siebie. Malfoy leżał przerażająco blisko niej, nie wydając z siebie najmniejszego dźwięku, całkowicie nieruchomo, w swojej bladości upodobniając się do marmurowego posągu. Wstrzymała oddech, nie mogąc oderwać od niego wzroku, bo jak zwykle wyglądał nieprzyzwoicie dobrze z włosami sterczącymi na wszystkie strony. Zaraz, od kiedy dobrze wyglądający Malfoy stał się dla niej czymś normalnym? Przeklęła pod nosem tak, że gdyby Ron lub Harry ją teraz usłyszeli, byliby pewni, że ktoś sprytnie podszył się pod nią, wypijając ogromną dawkę eliksiru wielosokowego.

Zupełnie nie mając na to ochoty, ostrożnie przeniosła spojrzenie w dół i nabrała szybko powietrza. Było dokładnie tak, jak przypuszczała - jednak przypuszczać, a widzieć na własne oczy to spora różnica. Jego ręka przewieszała się przez jej talię, swobodnie, pewnie, wręcz zaborczo, jakby to miejsce od zawsze do niej należało. Otworzyła szeroko spierzchnięte usta, z początku chcąc coś powiedzieć, a raczej zaprotestować, jednak nie mogła ryzykować obudzenia chłopaka. Czym prędzej postawiła wysoki mur wokół wszelkich niewygodnych myśli, które spadły na nią gęstą chmarą, powodując, że jej ból głowy jeszcze się nasilił.

Ciężar jego ręki wbijał się w jej ciało, ale niechętnie musiała przyznać, że nie było jej niewygodnie. Poczuła się dziwnie bezpiecznie, jakby ten gest miał ochronić ją przed wszystkim, co nieubłaganie miało nadejść. Po raz pierwszy pożałowała, że wcześniej, za hogwardzkich czasów, które wydawały się jej teraz tak odległe, nie miała kogoś, kto w ten sposób obudziłby się koło niej. Coś ścisnęło ją mocno za serce, gdy zorientowała się, że to Malfoy okazał się być pierwszym, a tym samym jedynym chłopakiem, z którym spała w jednym łóżku. Milimetr za milimetrem, ostrożnie wyswobodziła się z jego objęcia, nie rozumiejąc dlaczego nagle łzy zakręciły się jej pod powiekami. Natychmiast upomniała się, że nie była to ani pora, ani miejsce na użalanie się nad sobą.

Jak widmo, podeszła do okna, ospale szurając stopami po podłodze i tak, jak każdego ranka palcem wskazującym pociągnęła w dół dwie żaluzje i omiotła szybko wzrokiem ulicę, teraz skąpaną w porannym świetle wschodzącego słońca. Zmarszczyła brwi, gdy tym razem nie dostrzegła na niej żywej duszy. Żadnych zakapturzonych postaci, kręcących się przed jej domem jak sępy wypatrujących swoją ofiarę. Nie wiedziała, czy powinna brać to za dobry znak, czy nie. Jej mózg wciąż nie działał prawidłowo po wczorajszej ilości alkoholu, którą naraz wchłonęła i poranku, który tak wytrącił ją z równowagi. Zaniepokojona podbiegła na palcach do komputera, ale obrazy na ekranie okazały się być dokładnie takie same jak zawsze - szare i nieruchome. Odświeżyła stronę na wszelki wypadek, ale nie zauważyła żadnej różnicy. Może mają zmianę warty.

Wzruszyła w końcu ramionami, uparcie strzepując z siebie złe przeczucie, które znała już zbyt dobrze, tyle lat przyjaźniąc się z Harrym i Ronem. Teraz marzyła tylko o szklance wody i zimnym prysznicu, więc skierowała się do kuchni po wybawienie. 

Łazienka przylegała bezpośrednio do jej tymczasowej sypialni, więc gdy tylko zamknęła drzwi od pokoju, w którym powinna spędzić noc, od razu zaczęła zdejmować z siebie ubrania, nie mogąc się doczekać, aż w końcu wskoczy pod prysznic. Pośpiesznie zamknęła za sobą kabinę i zdecydowanym ruchem odkręciła srebrny kurek. 

Chłodne strumienie wreszcie spłynęły po jej ciele, przynosząc cudowne otrzeźwienie, którego tak potrzebowała. Jej myśli znów powróciły do Malfoya i jego niefortunnej ręki, i chociaż nie chciała psuć sobie tak pięknej chwili, nic nie mogła poradzić na to, że jej umysł miał w nawyku dokładną analizę wszystkiego, czego nie mogła zrozumieć lub co w jakiś sposób ją denerwowało. W tym wypadku oba te punkty zostały spełnione. Bo dlaczego jego ręka w ogóle się tam w znalazła? Czy przypadkiem nie powinien nie znosić jej osoby nawet podświadomie? Dlaczego, dlaczego musiała usnąć koło niego?

A może po prostu tym razem to ona wyjątkowo robiła problem z niczego?

Zamyślona wyszła z kabiny i sięgnęła po szare spodnie od dresów i luźną bluzkę na ramiączka, która według niej odsłaniała zdecydowanie zbyt dużo, ale wszystko inne w tej szafie i w rzeczach, które wybrała dla niej ekspediantka z Prady (skrzywiła się na samą myśl i o Pradzie, i o eskpedientce), było albo zbyt wydekoltowane albo od razu przeznaczone na mroźne, zimowe dni. Narzuciła na głowę ręcznik i zaczęła wycierać włosy. Nie miała zamiaru zbliżać do nich suszarki, bo wtedy stawały się "szopą nie do zniesienia".

Salon jak zwykle ginął w ciemnościach; ciemne żaluzje szczelnie zasłaniały okna. Z chęcią wpuściłaby odrobinę słońca do wszystkich pomieszczeń, bo ten ustawiczny mrok powoli zaczynał ją męczyć, gdy na dworze było tak pięknie, ale nie miała wyjścia. Ostrożnie stawiając stopy na drewnianej, lśniącej podłodze, zbliżyła się do skórzanej kanapy i zerknęła za jej oparcie. Wciąż spał. Przycupnęła więc niepewnie na jej brzegu, a miękka poduszka ugięła się pod nią nieznacznie. Ze zciągniętymi brwiami zaczęła badać twarz chłopaka, jakby chciała wyczytać z niej wszystkie odpowiedzi na nęcące ją pytania. On cały czas leżał nieruchomo w tej samej pozycji, ze stopami poza krawędzią sofy. Koc zakrywał go aż po samą brodę, przez co nie mogła dostrzec, czy w ogóle oddycha, na co jeszcze bardziej zmarszczyła czoło. Może coś mu się stało?

Ale co niby miało mu się stać…

Kolejne minuty mijały, a jej niepokój wzrastał.

Nie mogąc się powstrzymać i jednocześnie przeklinając swoje irracjonalne obawy, przycisnęła dwa palce do nadgarstka jego prawej ręki, która wciąż leżała bezładnie wyciągnięta w jej stronę. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, długie palce z całej siły zacisnęły się wokół jej dłoni, przez co podskoczyła jak oparzona, wydając z siebie dość żenujący pisk, a serce załomotało jej tak mocno, że miała wrażenie, że zaraz wyskoczy jej z piersi.

- Mogę wiedzieć, co robisz? - usłyszała mocno zachrypnięty, zaspany głos.

Malfoy otworzył najpierw jedno oko, a dopiero po chwili drugie, unosząc wysoko brwi. Nie otrzymując odpowiedzi, przeniósł wzrok na ich ręce, aż w końcu jego twarz wygięła się w pobłażliwym i szyderczym uśmieszku, tak świetnie wyćwiczonym przez te wszystkie lata bycia Ślizgonem.

- Czy ty mi właśnie sprawdzałaś puls? - zapytał rozbawiony.

Wyrwała rękę z jego uścisku i prychnęła, niestety niezbyt przekonująco.

- Jakby mnie obchodziła twoja żałosna egzystencja! - wybuchnęła, na co jego brwi uniosły się jeszcze wyżej prawie ginąc pod jasną grzywką.

Zażenowana wstała pośpiesznie, wygładzając spodnie na kolanach, chociaż wcale tego nie potrzebowały i rzuciła jeszcze na odchodnym:

- Jeśli chcesz się załapać na jajecznicę, to radzę ci już podnieść ten swój leniwy tyłek.

Cichy śmiech chłopaka zginął w jego potężnym ziewnięciu.

Kuchnia na szczęście była nieskazitelnie czysta, dzięki temu, że do tej pory żywili się tylko rzeczami na wynos. By posprzątać puste pudełka wystarczyły zaledwie dwa machnięcia różdżką, jednak zastanawiała się, czy gdy przyszłoby jej kiedyś posprzątać większy bałagan, poradziłaby sobie bez uciekania się do mugolskich metod. Chłoszczyść nie nadawał się do wszystkiego, a niestety nie znała się na zaklęciach domowych (zwykle zresztą przekazywanych z pokolenia na pokolenie) tak dobrze, jak pani Weasley.

Brzuch zaburczał jej z głodu, więc pośpiesznie wyjęła z lodówki jajka, olej i boczek, rozłożyła wszystko na blacie i zaczęła przetrząsać szafki w poszukiwaniu patelni. Jajecznica była jedną z niewielu potraw, które potrafiła przyrządzić; nigdy nie ciągnęło jej specjalnie do gotowania. W wakacje jakoś nigdy nie miała do tego głowy, chociaż matka, sama uwielbiając piec i gotować, zawsze ją do tego zachęcała. Gdy boczek smażył się już, skwiercząc cicho, usłyszała za sobą przytłumione kroki. Nie miała jednak najmniejszej ochoty spojrzeć za siebie, wiedząc dokładnie, kto właśnie wszedł do kuchni.

Czuła na sobie jego wzrok, gdy zbliżał się w jej kierunku. Kątem oka obserwowała jak chłopak podciąga się na łokciach, usadawiając się na blacie koło niej i bez słowa zaczyna śledzić jej kucharskie poczynania. Przeklęła w duchu, gdy zauważyła, że brał przed chwilą prysznic, przez co ubrany był jedynie w jeansy, a z włosów skapywały mu krople wody. Lista powodów, dla których nie powinna na niego patrzeć zwiększyła się właśnie diametralnie.

Męczyła się. Nie lubiła skupiać na sobie czyjejś uwagi bez powodu, a im dłużej go ignorowała, tym szybciej opuszczała ją pewność siebie. Nagle stała się niezwykle świadoma tego, co robią jej ręce, a jej policzki zaczęły przybierać paskudnie różowawy kolor. Zrezgnowana i odrobinę sobą rozczarowana, podniosła w końcu wzrok. Malfoy wcale nie patrzył na patelnię. Zamiast tego obserwował ją uważnie przez zmrużone powieki. Znów miał dokładnie to samo dziwne i niepokojące spojrzenie, które poznała tej nocy... jakby widział ją po raz pierwszy... Jednak teraz był chyba w nienajlepszym humorze, bo oczy nagle zabłyszczały mu złowrogo. Przez chwilę niemal poczuła się, jakby ją za coś obwiniał.

Nie bardzo rozumiała tę zmianę nastrojów.

- Co? - zapytała lekko naburmuszona, bo jego postawa zaczęła działać jej na nerwy.

Nie odpowiedział. Zamiast tego przywołał do siebie paczkę papierosów, otworzył ją jedną ręką i skrzywił się, gdy zobaczył jedynie cztery ostatnie sztuki w środku.

- Spróbuj tylko to świństwo tutaj zapalić! - pogroziła mu jak najbardziej poważnie, ale z łyżką w dłoni wyglądała bardziej śmiesznie, niż strasznie. - Nie widzisz, że gotuję?

Rzucając jej wyzywające spojrzenie, szerokim gestem włożył sobie papierosa do ust i zbliżył różdżkę do jego końca. Zacisnęła usta w cienką linię, czując jak stopniowo narasta w niej gniew. Była jednak przekonana, że Malfoy chce się z nią tylko podroczyć - w końcu ich relacja od niedawna zaczynała stawać się w miarę normalna, a ona niechętnie skłonna była przyznać, że chłopak zmienił się przez ostatnie pół roku. Odrobinę... ale się zmienił. Już dawno zauważyła, jak ostatni rok w Hogwarcie, a później pobyt w Malfoy Manor, przytłoczył go, zgniótł. Widziała jego puste spojrzenia, za którymi musiało skrywać się wiele nieprzyjemnych wspomnień, których nawet nie próbowała zgadywać. Jego zwykłe odzywki i wyniosłe miny tym razem wydawały się jej jedynie świetnie dopracowaną zasłoną dymną, która miała za zadanie ukryć to, że Draco Malfoy był tak samo przerażony, jak wszyscy inni. Dlatego teraz z powodzeniem zmusiła się do zachowania spokoju.

Lecz wtedy Malfoy zaciągnął się głęboko i z widocznym zadowoleniem posłał jej kłąb dymu prosto w twarz.  Okropny zapach tytoniu wypełnił jej nozdrza. Przez moment nie mogła uwierzyć, że naprawdę to zrobił, ale szybko poczuła, jak coś w jej wnętrzu wybucha i wściekła rzuciła się na niego jak rozjuszone zwierze, próbując wyrwać mu papierosa z ust. Nie zdążyła. Malfoy szybko odchylił głowę i zsuwając się z blatu, złapał ją mocno za nadgarstki, wbijając jej paznokcie w skórę tak mocno, że aż syknęła.

- Nie. Wkurwiaj. Mnie. - wycedził przez zaciśnięte zęby

Przez moment naprawdę ją przestraszył. Jego lodowate spojrzenie wgniotło ją w podłogę, nie pozwalając jej się ruszyć. Nie rozumiała... Nic nie rozumiała. Zamrugała więc tylko, niezdolna do znalezienia jakichkolwiek słów.

- I nie nazwałbym tego gotowaniem... - chłopak wykrzywił usta w kolejnym szyderczym uśmieszku.

Wyrwała ręce z jego uścisku i nieudolnie spróbowała go odepchnąć, czując się nagle jak mała, bezbronna, bezsilna dziewczynka.

- Wyjdź stąd! W tej chwili! - krzyknęła, a twarz zapiekła ją z upokorzenia.

Wskazała mu na drzwi, chcąc wzmocnić efekt swoich słów. Malfoy przestał się uśmiechać i zmrużył oczy, jakby znów przygotowywał się do ataku. Przybliżył się do niej tak blisko, że z trudem zmusiła się, by nie zrobić kroku w tył.

- Wiesz co, Granger? - zaczął niemalże szeptem, jeszcze bardziej zmniejszając odległość między nimi. - Mam już dość twojego rozkazywania. Mam już dość twojego pieprzonego towarzystwa...

Drgnęła, gdy złapał ją za podbródek, uniemożliwiając jej odwrócenie wzroku,

- I mam już dość patrzenia na twoją brzydotę…

Zabolało. Równie dobrze mógł ją uderzyć.

Z początku poczuła nagłą potrzebę przyłożenia mu otwartą ręką w twarz - odpłacenia się mu chociaż w ten sposób - ale była zbyt oszołomiona, by zrobić... cokolwiek. Łzy mimowolnie napłynęły jej do oczu, więc całą siłą woli spróbowała je powstrzymać, modląc się, by chłopak nie zauważył, jak świetnie udało mu się trafić w jej czuły punkt, którego zawsze zawzięcie udawała, że nie posiada...

A później miała ochotę zaśmiać się głośno, nie mogąc uwierzyć w to, jak bardzo była głupia... Bo nic się nie zmieniło... on wciąż nienawidził jej, a ona wciąż nienawidziła jego. Nie chciała mieć z nim nic do czynienia. Niech teraz radzi sobie sam. Skurwiel.

Odwróciła się i zaciśniętymi pięściami wyszła z pomieszczenia, oczywiście nie zapominając, by po drodze wyłączyć kuchenkę.

No dobra, może trochę przesadził...

Został sam w pustej kuchni, próbując nie dopuścić do siebie wyrzutów sumienia, które nagle zaczęły dobijać się do niego z każdej strony. Wcale nie poczuł się lepiej, a przecież gnojenie innych, a już szczególnie Granger, od zawsze było dla niego najlepszym sposobem na poprawienie humoru. Więc dlaczego nie czuje się lepiej?... Cholera! Dlaczego czuje się tak okropnie?!

Tak naprawdę nie sądził, że dziewczyna tak łatwo się podda. W przeszłości wiele razy zdarzało się, że mówił jej gorsze rzeczy, a ona jakoś nie zamierała w pół słowa, a jej oczy nie napełniały się łzami. Może myślała, że po wczorajszym wieczorze zostaną najlepszymi przyjaciółmi? Niedoczekanie. Jaką idiotką trzeba być, żeby tak pomyśleć? Zacisnął pięści i zauważając, że wciąż stoi nieruchomo na środku kuchni, ruszył w kierunku swojego pokoju. Świetnie, tyle że on też tak myślał... nie, że zostaną najlepszymi przyjaciółmi (fuj), ale że ich relacje rzeczywiście uległy jakiejś poprawie.

Jednak teraz chciał się z nią pokłócić. Wręcz musiał się z nią pokłócić. Cała ta idiotyczna sytuacja go przerosła. Może i zmienił strony, może teraz ma tych samych wrogów co ona, ale, cholera, wciąż jest Ślizgonem... a ona Gryfonką. To zwyczajnie nie ma prawa normalnie funkcjonować. Nie podobały mu się zmiany, które już nastąpiły i te, które jeszcze miały nastąpić. Nie chciał się zmieniać. Jedyne czego chciał to wypełnić wolę matki i zabić Czarnego Pana. "Tylko" tyle...

Rzucił się na łóżko, odbijając się od miękkiego materaca, po czym schował twarz w poduszce i krzyknął w nią krótko, dając upust swojej frustracji. Niewiele mu to dało. Był wściekły... wściekły na Granger, bo mieszała mu niepotrzebnie w głowie. Nawet wyglądała inaczej. To jej wygląd go dziś sprowokował. Miał dość zmian... Dość! Ale nie... Musiała wyskoczyć ze swoimi mokrymi włosami... czerwonymi ustami... długimi rzęsami... Kurwa mać! Czuł się ofiarą jakiegoś obrzydliwego kawału. Nie rozumiał... nic nie rozumiał. Dlaczego nagle wydała mu się taka...? Wczoraj był pijany, a dzisiaj? Jęknął, krzywiąc się na swoje myśli, bo jej rozświetlona iskrami twarz znów pojawiła mu się przed oczami.

Trzynastoletni Draco natychmiast wdarł mu się do głowy i wściekły zaczął rzucać w niego najgorszymi przekleństwami.

Najgorsze było jednak to, że teraz będzie musiał ją przeprosić. Już miał próbkę tego, jak potrafi być uparta, a nie miał ochoty spędzać następnych dni w całkowitej ciszy, nieważne ile ich będzie. Nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek przyjdzie mu w ogóle rozważać przepraszanie kogokolwiek, a co dopiero Granger... a wyszło na to, że przeprosił ją już dwa razy... w ciągu zaledwie dwóch dni.

Blondwłosy trzynastolatek z godłem Slytherinu na piersi właśnie rwał sobie włosy z głowy.

Za drzwiami usłyszał skrzypienie podłogi. To Hermiona zapewne zeszła do salonu, żeby znów wpatrywać się w nieruchome obrazy na ekranie komputera. Przynajmniej nie będzie siedziała zamknięta w swojej sypialni, a to odrobinę ułatwi mu zadanie. Zdecydował jednak, że da jej trochę czasu na ochłonięcie, bo nie miał ochoty znów blokować uroków, które z pewnością by w niego posłała, gdyby tylko spróbował się teraz odezwać. Od zawsze miała temperament, pomyślał, przypominając sobie trzecią klasę i to, jak dostał od niej z liścia w twarz. Bolało.

Po godzinie lub dwóch zarzucił na siebie zmiętą koszulę i zszedł wreszcie na parter. Tak jak przewidywał, zobaczył ją siedzącą po turecku na skórzanym krześle przy biurku, z Baśniami Beedle'a na kolanach, tępo wpatrującą się szare kwadraciki na ekranie. Włosy spięte miała w niedbały koczek na czubku głowy, z którego wyswobodziło się kilka zbłąkanych kosmyków, a że ubrana była w luźną koszulkę na ramiączka, ilość jej odsłoniętego ciała była z pewnością większa niż normalnie. Starając się nie patrzeć w te rejony (a był pewien, że gdyby bardzo chciał, mógłby dostrzec część czarnego stanika wystającego jej spod bluzki...), chciał do niej podejść, ale orientując się, że nie bardzo wie, co ma powiedzieć, po prostu koło niej przeszedł. Przeklął, gdy w końcu wylądował aż w kuchni. To było zdecydowanie trudniejsze niż przypuszczał. Oparł się o białe szafki i rozejrzał się po pomieszczeniu. Na patelni leżał zimny już bekon, a na blacie porozrzucone były jajka. A może nie musiał koniecznie wypowiadać tych jakże uwłaczających słów? Może wystarczyłby jakiś gest?

Otworzył lodówkę i zaczął wyciągać z niej masło i inne składniki. Wpadł na dość szalony pomysł. Skoro zrujnował im obojgu śniadanie, to chociaż teraz zrobi jej kanapkę... i sobie przy okazji. O ile da radę... Brzuch zaburczał mu na myśl o jedzeniu. Po wyjątkowo długich poszukiwaniach, znalazł wreszcie chleb i z entuzjazmem położył go na blacie. Nie chciało mu się szukać deski. Złapał się pod boki i pokiwał głową, zastanawiając się, co teraz. Nóż czy różdżka...? Co za pytanie! Oczywiście, że różdżka!

Ale niestety nie znał żadnych zaklęć, które mogłyby mu się przydać do krojenia chleba. Spróbował formuły rozpruwającej, ale przerażony natychmiast ją odwołał, bo chleb zaczął z trzaskiem pękać na całej swojej powierzchni. Zrezygnowany wyjął więc nóż i zastanawiając się, jak to się stało, że znalazł się w tej sytuacji, zaczął powoli kroić bochenek.

Ostatecznie kanapki wyglądały całkiem w porządku. Był zadowolony i ze swojej pracy, i z tego, że po raz pierwszy samodzielnie przygotował sobie coś do jedzenia. Sam. Zupełnie sam. Bez niczyjej pomocy. Uśmiechnął się, z dumą oglądając swoje dzieło z każdej strony. Uniósł talerz z kanapką dla Granger w powietrze i lewitował go do jej stolika, aż opadł z cichym brzdękiem na drewnianą powierzchnię.

Hermiona drgnęła lekko, spojrzała na jedzenie, które nagle znalazło się tuż koło jej łokcia i zmarszczyła brwi. Po paru sekundach bez słowa i z obojętną miną, odwróciła się do monitora. To nie była reakcja jakiej oczekiwał. Może nie wiedziała, że to od niego? Dumnie wkroczył do pokoju i stanął nad nią, prostując plecy.

- Ja ci zrobiłem tą kanapkę - zabrzmiał jak obrażone dziecko, ale obecnie było mu wszystko jedno.

- Wiem - odparła, nie zaszczycając go spojrzeniem, a po chwili dodała: - Nawet gdyby stało koło niej tysiąc innych kanapek rozpoznałabym, że to twoja... To jest po prostu najgorzej wyglądająca kanapka, jaką w życiu widziałam.

Suka.

- Jak śmiesz?! Nie masz pojęcia, ile włożyłem w nią pracy! - już sam nie potrafił zdecydować, czy tylko udawał oburzenie, czy może naprawdę był oburzony.

Granger nagle odwróciła się do niego, a jej oczy zwęziły się niebezpiecznie.

- "Jak śmiem"?! Jesteś pewien, Malfoy, że to ty powinieneś zadawać takie pytania?!

I tu go miała.

Otworzył usta, żeby coś odpowiedzieć, ale zanim zdążył zastanowić się nad właściwymi słowami, ona już go w tym ubiegła.

- Wiesz co, Malfoy? - podniosła się z krzesła, zapewne po to by się z nim zrównać, ale i tak wciąż sięgała mu zaledwie do ramion. - Skoro tak bardzo masz dość mojego towarzystwa i uważasz, że jestem tak okropnie brzydka, to może zwyczajnie się stąd wyniesiesz! Nie wiem, po co się tak męczysz! Mi jest już naprawdę wszystko jedno!

- Ja wcale... Ja nie uważam... Nie o to mi... - próbował zacząć, a jej wściekłe spojrzenie wcale nie pomagało mu w zebraniu myśli. - Kurwa! Przepraszam! Przepraszam...

Zrezygnowany potarł czoło wierzchem dłoni. I proszę, trzeci raz. Świetnie. Granger nie odezwała się już, ale jej oddech odrobinę się uspokoił. W końcu odwróciła od niego wzrok i ciężko opadła na krzesło.

- Poza tym nie o to mi chodziło... - ciągnął. - Byłem na kacu...

Nie był na kacu. On nie miewał kaców, bo alkohol odwzajemniał jego miłość.

- I nie uważam, żebyś była okropnie brzydka... - dodał jeszcze, a że według niego zabrzmiało to zbyt przyjaźnie, słodko i prawdziwie, nie mógł na tym zakończyć. - ...tylko trochę.

Już się przestraszył, że znów się obrazi, ale zamiast tego kąciki jej ust o dziwo uniosły się lekko. Przynajmniej zostało jej jeszcze odrobinę poczucia humoru

- Spadaj - mruknęła tylko.

Kanapka smakowała całkiem nieźle i nie uwierzył w ani jedną skrzywioną minę Granger, wiedząc jak bardzo stronniczy jest jej osąd w tej chwili. To prawda... z jednej strony chleb był dość grubo ukrojony, a z drugiej jakby w ogóle go nie było, jednak ogólne wrażenie było jak najbardziej pozytywne.

Teraz oglądali film, co oznaczało, że on oglądał, a ona siedziała z nosem w książce. Widocznie zakończenie Transformersów nie interesowało ją tak bardzo jak jego. Ileż można czytać bajki dla dzieci?

- Dlaczego cały czas to czytasz?

Oderwała wzrok od książki i spojrzała na niego, jakby nie rozumiejąc sensu jego słów.

- Bo mi się podoba - odparła w końcu. Czyli dziś za wiele się nie dowie.

Granger co prawda wciąż nie była dla niego najmilsza, ale jakoś nie mógł sobie przypomnieć czasu, w którym rzeczywiście kiedykolwiek by była. Teraz przynajmniej się do niego odzywała. Niezwykle lakonicznie, ale zawsze. Nie żeby mu to przeszkadzało. Broń Boże.

Na szczęście nie siedzieli w całkowitej ciszy, bo szczęk metalu i odgłosy wybuchów wydobywające się z telewizora skutecznie ją wypełniały. Uwielbiał ten film. Był pod wrażeniem, jak prosto przyszło mu wyłączyć jakiekolwiek myślenie, gdy wpatrywał się w ruchome obrazy na ekranie. Chociaż jedna rzecz go zaniepokoiła. Nie wiedział, czy to na co patrzy było aby na pewno fikcją. Broń, odrzutowce, bomby, roboty... Gdyby mugole rzeczywiście mieli do dyspozycji takie środki, to walka stawała się niezaprzeczalnie o wiele bardziej wyrównana niż przypuszczał… i to nie tylko on, ale i Czarny Pan. Z każdą eksplozją coraz trudniej było mu powstrzymać się od zasypania Granger pytaniami. Jednak nie miał zamiaru dać jej tej satysfakcji. Miała dzisiaj wystarczająco dużo powodów do triumfu.

Gdy na ekranie zaczęły pojawiać się napisy, przewalił się na plecy i westchnął głośno. Co teraz? Wolno wyjął różdżkę z kieszeni i wycelował nią w smukły, srebrny wazon stojący nad kominkiem, który natychmiast zakołysał się lekko, a potem z trzaskiem spadł na podłogę. Granger posłała mu mordercze spojrzenie znad książki. Szybko pozbierał więc kawałki do kupy zwykłym Reparo! i po chwili wazon, jak nowy, ponownie stanął nad kominkiem.

A później powtórzył to samo znowu.

- Możesz przestać?! - zagrzmiała i chyba naprawdę musiał ją zdenerwować, bo policzki miała już całe czerwone.

- Granger, co dzisiaj robimy? - zapytał, jakby w ogóle jej nie dosłyszał. Z trudem podniósł się do pozycji siedzącej. - Nudzę się, a wtedy przychodzą mi do głowy okropne pomysły.

Zmrużyła oczy.

- Nie będę z tobą pić.

- Wcale nie myślałem o piciu - odparł szybko.

Myślał.

- To może mały pojedynek? - zaproponował z nadzieją.

Zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad jego słowami.

- Pojedynek?

- Tak, pojedynek… gdy dwoje ludzi stoi na przeciwko siebie i rzuca w siebie zaklęcia, próbując pokonać…

- Wiem, co to znaczy pojedynek! - przerwała mu urażona.

- To o co chodzi? Nie urządzaliście sobie w Gryffindorze pojedynków?

Z jej miny od razu wyczytał, że nie. Ach, ci świątobliwi Gryfoni…

- Nie… - zaczęła, ale szybko odzyskała chwilowo utraconą pewność siebie. - Ale to rzeczywiście okropny pomysł. Pozabijalibyśmy się w przeciągu dwóch minut.

Tutaj niestety musiał przyznać jej rację. Gdyby dostał szansę rzucenia w nią zaklęcia, nie powstrzymałby się przed następnym, i następnym… i następnym… Potrząsnął głową, niechętnie nie pozwalając sobie na utonięcie w marzeniach.

-  Zawsze możemy poćwiczyć oklumencję… - skrzywił się.

Jej oczy nagle zabłyszczały. Chyba po raz pierwszy tak udało mu się ją zaskoczyć.

- Uczyłeś się tego? - zapytała z niedowierzaniem.

- Moja ciotka jest całkiem niezłym nauczycielem… - powiedział wolno, czujnie obserwując jej reakcję.

- Och. - odparła tylko, lekko marszcząc czoło.

Zapadła niezręczna cisza. Żałował, że nie może teraz poznać jej myśli.

- No to dawaj - zwinnym ruchem podniósł się z sofy i rozejrzał się po pokoju. - Staniemy tam - wskazał na całkiem spory kawałek wolnej przestrzeni za kanapą. - będziemy mieć więcej miejsca.

- Boże, naprawdę teraz chcesz to robić? - zapytała, ale dosłyszał w jej głosie ledwie zauważalne podekscytowanie.

Odłożyła książkę i posłusznie stanęła w wyznaczonym miejscu. Patrzyła na niego jakoś inaczej. Czy to był respekt? Podobało mu się to spojrzenie.

- Więc wiesz już coś na temat oklumencji?

Pokiwała głową i od razu otworzyła usta, by coś powiedzieć. Przewrócił oczami.

- Głupie pytanie, oczywiście, że wiesz.

- Znam teorię. Poza tym na piątym roku Harry…

Ale już jej nie słuchał. Nagle szalona myśl wpadła mu do głowy. Druga taka okazja mogła się więcej nie powtórzyć. Czy aby na pewno mógłby to zrobić? Granger wciąż mówiła, a brązowe loki skakały jej wokół twarzy. Czy mógł jej to zrobić? Ile czasu będzie musiał przepraszać tym razem? Nabrał głęboko powietrza. I tak wiedział, że nie zdoła się powstrzymać.

- To przygotuj różdżkę, Granger.

_________________
Uznałam, że podzielę, bo wyszłoby chyba z 30 stron. Dziękuję Wam bardzo za to, że wciąż ze mną jesteście, a już szczególnie tym, którzy komentują. To tylko dzięki Waszym komentarzom rozdziały pojawiają się tak szybko. Inaczej chyba nie zdołałabym znaleźć motywacji.

I bym zapomniała... Szczęśliwego Nowego Roku!

+ paczcie jakiego seksownego Malfoya wstawiłam w spisie treści! edit: już go tam nie ma

czytaj dalej