15. "Szlama!"

Uniosła różdżkę i zacisnęła wokół niej palce tak mocno, aż pobielały jej knykcie. Była zdeterminowana. Widział ten błysk w oku i to, jak niemal niezauważalnie otarła dolną wargę o górną. Wcale nie rozsmarowywała błyszczyku do ust, o nie, te zabiegi dziewczyn znał świetnie. To było jej ostateczne przygotowanie, oznaka maksymalnego skupienia.

Jaka szkoda, że do tego nie można się przygotować. Tutaj książki ci nie pomogą, Granger.

Powoli zaczął ją odczytywać, stopniowo poznawać jej ruchy i przebijać się przez twarde spojrzenie, którym chłodno analizowała wszystko dookoła. Lubił to. Lubił obserwować ludzi. Była to jego nowa obsesja odkąd siłą wciągnięto go do świata dorosłych, gdzie stracił prawo do głosu. Gdy wreszcie się zamknął, zaczął naprawdę patrzeć, a to, co zobaczył go zaskoczyło… Sztuczny uśmiech, prawdziwy uśmiech, kłamstwo, zazdrość… Gdy wyczerpany nie miał już siły myśleć o tym, w jaki sposób tym razem powinien próbować zabić dyrektora szkoły, siedząc przy stole w czasie śniadania w Wielkiej Sali widział wszystko. Był pewien, że ma do tego prawdziwy talent - zupełnie jakby Bóg obdarzył go kolejną, cudowną umiejętnością, dzięki której będzie mógł manipulować ludźmi jeszcze skuteczniej.

Jednak Granger była trudna. Właściwie ani razu nie zobaczył u niej niepewności czy prawdziwego strachu. Mógł co najwyżej przypuszczać. Z łatwością potrafił ją bezbłędnie odczytać tylko, gdy się na niego wściekała, bo wtedy z radością okazywała mu swoje uczucia... Męczyła go ta niewiedza, więc szybko musiał coś znaleźć, jakąś drobnostkę, którą na pewno przeoczył. I znalazł. Zauważył, że o ile nad oczami potrafiła zapanować, to usta zawsze ją zdradzały. Ledwie dostrzegalne ruchy warg jedynie utwierdzały go w przekonaniu, że celowo starała się ukryć emocje i utrzymać obojętną minę. Pilnowała się przy nim. Pytanie dlaczego?

W tej chwili też nie wyglądała na przestraszoną, chociaż zaraz bez zbędnych wstępów miał wtargnąć do jej umysłu. Dokładnie wiedziała, na co się pisze - teorię znała pewnie lepiej niż on, a jeśli teraz dogoniły ją jakieś wątpliwości, z pewnością tego nie okazywała. Zaskoczyła go. W życiu nie spodziewał się, że tak chętnie przysta na taką propozycję. Gdyby role się odwróciły za żadne skarby by się na coś takiego nie zgodził.

- Dobra, liczę do trzech - ostrzegł, przyglądając sie jej uważnie, jednak wciąż wyglądała na tak samo zdecydowaną. - Raz... d... Legilimens!

Potrzebował momentu zaskoczenia, by zrozumiała, że nie zamierzał grać czysto i że chcąc nie chcąc wpadła w jego sidła. Potrzebował jej strachu, bo ten najskuteczniej paraliżował przeciwnika i uniemożliwiał jakąkolwiek obronę. Prawie zaśmiał się na głos, gdy mu się to udało.

Obraz był cudownie wyraźny.

Mała dziewczynka z burzą loków na głowie, siedziała przy stole w otoczeniu kilkunastu osób w różnym wieku. Przed nią stał kolorowy tort z zapalonymi świeczkami, wbitymi w czekoladową polewę. Wysoka, szczupła kobieta z równie kręconymi włosami położyła jej ręce na ramionach, pochyliła się nad nią i szepnęła jej coś na ucho.

- Pomyśl życzenie, skarbie - usłyszał miękki, spokojny głos.

Granger kończyła pięć lat.

Obraz zamazał się lekko, jednak po chwili znów powrócił do idealnej ostrości. Próbowała walczyć, oczywiście bezskutecznie, tracąc jedynie siły na chronienie nic nieznaczących wspomnień. Dokładnie tak, jak zaplanował.

Mała dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i zdmuchnęła świeczki. Po ogniu zostały jedynie wątłe strużki dymu, unosząc się leniwie w powietrzu. Rozbrzmiały oklaski. Wtedy z przytłumionym trzaskiem ogień znów pojawił się na końcach knotów, a część osób wydała z siebie zduszone okrzyki.

- Widzisz mamo, mówiłam, że umiem czarować - uradowana dziewczynka szepnęła najciszej jak potrafiła do swojej matki, która z przerażeniem wpatrywała się w smukłe, kolorowe świeczki.

Nie interesowały go rzewne wspomnienia z dzieciństwa, musiał szybko przejść do myśli, których naprawdę potrzebował i których najbardziej nie chciała mu pokazać. Jego też wiele kosztowało samo utrzymanie się w jej umyśle. Grzebanie w czyjejś głowie było nieporównywalnie trudniejsze od zwykłego blokowania intruzów. A jemu daleko było do eksperta.

Obraz się zmienił.

Łódka zachybotała niebezpiecznie, sunąc wolno przez czarne jezioro. Na wysokim wzgórzu wznosiły się potężne mury zamku, którego liczne światła przebijające się przez szyby zdobionych okien, oświetlały im drogę. W łódce obok siedział niski chłopiec o nienaturalnie jasnych włosach, tak jak wszyscy, z otwartymi ustami wpatrujący się w cel ich podróży.

Nie miał czasu. Dalej!

Jezioro rozpłynęło się w powietrzu.

- Nic dziwnego, że nikt nie może jej znieść... Ona jest koszmarna, naprawdę.

Przyspieszyła kroku i niechcący potrąciła chłopca w czarnych okrągłych okularach i równie czarnych włosach. Łzy spływały jej po policzkach. Nikt jej nie lubił. Dlaczego nikt jej nie lubił? Co ona takiego zrobiła?

Obraz zawirował. W międzyczasie zdążył do niej podejść i wyrwać z ręki różdżkę, na oślep wyczuwając jej dłoń. Nie mógł sobie pozwolić na otwarcie oczu i zaryzykować przerwanie więzi.

Znajdowali się na skraju Zakazanego Lasu. Cała polana skąpana była w srebrzystym świetle księżyca. Ktoś krzyknął.

- Och... - jęknęła. - Nie zażył dzisiaj swojego eliksiru! Może być groźny!

Mężczyzna zginał się z bólu, a okropne warknięcie wydostało się z jego ust. Wykrzywiona w grymasie twarz zaczęła się wydłużać. Całym ciałem wstrząsały niekontrolowane dreszcze. Przeobrażał się w coś olbrzymiego, coś strasznego... Bała się... tak bardzo się bała…

Biegła między wysokimi półkami Departamentu Tajemnic, a przezroczyste przepowiednie spadały na kamienną podłogę, roztrzaskując się za jej plecami... Kątem oka widziała, jak zamaskowany Śmierciożerca jest tuż obok, dogania ich... aż w końcu łapie Harry'ego za rękaw. Instynktownie posłała w stronę zakapturzonej postaci Drętwotę, wciąż biegnąc ile sił w nogach, bo kolejna szklana kula przeleciała jej tuż koło głowy. Mają ich... To już koniec... Nie mają szans... Jest ich za dużo…

Poruszył różdżką, wzmacniając zaklęcie. Czuł jej zmęczenie. Słyszał jej prośby. Błagała go, by przestał, ale musiał się dowiedzieć... Nie mógł sobie teraz pozwolić na wyrzuty sumienia.

Obraz zawirował, przeskakując o tysiące wspomnień do przodu.

Siedziała w białym namiocie na jednym ze złotych krzeseł. Jej palce splotły się z jego. Położyła głowę na ramieniu chłopaka. Spokojnie... wreszcie spokojnie... Wystarczyło tylko podjąć właściwą decyzję.

Schowała twarz w jego szacie. Wolna muzyka rozbrzmiewała na parkiecie, a oni kołysali się w jej rytm, właściwie nie odrywając stóp od podłogi. Ron pochylił się nad nią i delikatnie położył jej dłoń na policzku. Ich usta złaczyły się na krótką chwilę.

Skrzywił się. Och, naprawdę, Granger... To takie przewidywalne. Tego już na pewno nie chciał oglądać... A Weasleyowi miał ochotę przywalić jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Zacisnął szczęki. Wiedział, że nie da rady ciągnąć tego w nieskończoność. Już łapczywie nabierał powietrza, a na czole wystąpiły mu krople potu. Czuł jej nieme protesty...

I wtedy to usłyszał.

- Horkruks…

Znał to słowo. Już gdzieś je słyszał.

Harry stał przy jednym ze stolików w sali od zaklęć i pochylony szeptał coś jej i Ronowi. Uczniowie wokoło celowali różdżkami w szklane butelki pełne przezroczystego płynu, jednak ich trójka nie była zainteresowana lekcją.

- Sześć horkrusów... Dwa już zostały zniszczone... pierścień Gaunta i dziennik... Tak, ten dziennik Riddle'a... Dumbledore podejrzewa jeszcze węża, diadem Raveny Ravenclaw, puchar Helgi Huffelpuff, medalion Slytherina i... no i ostatnia cześć duszy to on sam.

Nagle poczuł jakby opadły wszystkie tamy, a obraz zawirował tak, że aż zrobiło mu się niedobrze i o mało co nie przerwał połączenia. Jej umysł zaczął wypluwać wszystkie wspomnienia, które tak zawzięcie próbowała strzec.

- To ja jestem tym, który ma wykończyć Voldemorta... a w każdym razie przepowiednia mówi, że żaden z nas nie może żyć, jeśli drugi przeżyje...

- Szlama!

Draco Malfoy patrzył na nią z pogardą w oczach, a za chwilę to ona patrzyła na siebie w lustrze, gdy łzy spływały jej po policzkach.

Jego twarz zaczęła mienić mu się przed oczami, za każdym razem wykrzykując coraz gorsze wyzwiska, a on widział, wręcz czuł każde ukłucia bólu, które wywoływały.

Otworzył oczy, oddychając ciężko. Znów znalazł się w salonie, otoczony unoszącymi się w powietrzu płomyczkami, zamkniętymi w słoikach. Rozejrzał się, próbując wyrzucić jej ostatnie wspomnienie z głowy, jednak jego umysł wciąż odgrywał je na nowo jak zaciętą płytę w gramofonie, którą trzeba doprowadzić do porządku zaklęciem. Horkruksy... Skup się na horkruksach. Co cię to obchodzi?

Złapał się za głowę, próbując uspokoić swój umysł. Natychmiast usłyszał głos Pottera, niezwykle wyraźny, zupełnie jakby chłopak stał gdzieś koło niego:

"To ja jestem tym, który ma wykończyć Voldemorta... a w każdym razie przepowiednia mówi, że żaden z nas nie może żyć, jeśli drugi przeżyje..."

Otworzył szeroko oczy.

Potter...? Potter rzeczywiście ma być Wybrańcem? Potter?!

Z bijącym sercem zmusił się do przypomnienia sobie reszty informacji, obawiając się, że już zdążyły mu uciec. 

Co jeszcze, co jeszcze... Horkruksy! Sześć... jest ich sześć, ostatnia część w nim... Dwa zniszczone... dziennik Riddle'a i pierścień G... Gumpa? Nie! Cholera! Nieważne... Co zostało... Naszyjnik Slytherina, puchar Huffelpuff, diadem i... wąż. Nagini. Tak... Ma wszystko, wszystko pamięta!

Jednak strach i tak wywrócił mu wnętrzności do góry nogami. Zorientował się, że przez cały ten czas chodził nerwowo w tę i z powrotem, więc natychmiast zatrzymał się w pół kroku. W obu rękach trzymał po jednej różdżce.

Siedem horkruksów?! Siedem...?! Po co w ogóle próbować? To była ich misja? Granger naprawdę wierzyła, że uda jej się zniszczyć części duszy, które stworzył i chronił sam Czarny Pan?!

Dopiero teraz sobie o niej przypomniał. Odnalazł ją wzrokiem. Siedziała nieruchomo na podłodze, skulona, chowając twarz w dłoniach. Nie widział łez, jednak był pewien, że płakała. Podszedł do niej i przykucnął, nie wiedząc dokładnie, co powinien teraz zrobić i, jak zwykle, czego się po niej spodziewać. Wyrzuty sumienia coraz mocniej uciskały mu klatkę piersiową, ale tym razem nie mógł zwyczajnie przeprosić. Każde przeprosiny brzmiałyby w tej sytuacji idiotycznie.

Wsunął sobie różdżki do tylnej kieszeni jeansów, po czym złapał ją za dłonie i odciągnął je od jej twarzy. Zero reakcji. Nie oponowała nawet wtedy, gdy przesunął ręce tuż ponad jej łokcie i spróbował zmusić ją do podniesienia się z podłogi. Była lekka jak piórko. Oparł ją o brzeg kanapy i ze zmarszczonymi brwiami przysłuchiwał się jej płytkiemu, nierównemu oddechowi, który świadczył o tym, jak bardzo musiała być wyczerpana. Gdy już zaczął się denerwować, że straciła przytomność, Hermiona drgnęła lekko i uniosła nieznacznie głowę, tępo wpatrując się w guziki jego koszuli. W końcu odezwała się cicho:

- Nie dotykaj mnie... Nie waż się mnie dotykać…

Znów się poruszyła, chyba próbując strzepnąć jego dłonie, mocno zaciśnięte na jej odsłoniętych ramionach, ale to zignorował. Wydawało mu się, że gdyby zabrał ręce, osunęłaby się bezwładnie na podłogę.

- Musiałem to zrobić, Granger. Nigdy byś mi sama nie powiedziała... - zaczął szeptem wyrzucać z siebie słowa, których nie miał czasu przemyśleć. - Od dawna podejrzewałem, że musisz wiedzieć więcej. Nie sądziłem tylko, że aż…

- Powiedziałam nie dotykaj mnie!

Niespodziewanie wstąpiły w nią nowe siły, bo mocnymi szarpnięciami wyswobodziła się z jego uścisku, uderzając pięściami w jego klatkę piersiową, przez co znów musiał złapać ją za ręce. Zadarła głowę i spojrzała mu w oczy z taką nienawiścią, że już dawno nie poczuł się tak okropnie.

- Co, Malfoy? Wypełniłeś rozkazy? - wysyczała, a jej usta wygięły się w szyderczym uśmieszku. Przez chwilę przypomniała mu się jego twarz ze wspomnienia, coraz głośniej wykrzykująca obelgi. - Musisz być z siebie taki dumny!

Zmrużył oczy, nie rozumiejąc nic z tego, co właśnie powiedziała.

- Teraz pewnie polecisz do swojego szefa i zdasz relację... Czy może jeszcze masz mnie wykończyć?

Wyglądała, jakby postradała zmysły. Gdy tylko pojął sens jej słów, natychmiast oderwał palce od jej nadgarstków i zrobił dwa, niepewne kroki do tyłu. Wpatrywała się w niego z szalonym błyskiem w oku, dumna, jakby odkryła jego największą tajemnicę.

- Nie bądź śmieszna.

- Czyli Ron jednak miał rację... Kto by pomyślał? - zaśmiała się ponuro. - Tylko ja byłam na tyle głupia, żeby ci zaufać... No może nie tyle zaufałam, co po prostu wydawało mi się mało prawdopodobne, by Vol… Sam-Wiesz-Kto wysłał akurat ciebie na szpiega do domu pełnego aurorów. Nigdy nie należałeś do zbyt inteligentnych.

Nie wiedział kiedy znów znalazł się blisko niej. Ich nosy prawie stykały się ze sobą, a przynajmniej tak by było, gdyby nie przewyższał jej wzrostem o dobre pół stopy. Był wściekły i na jej słowa i na to, że tak go zabolały. Bo nie powinny.

- Ja mam niby nie być inteligentny, kiedy to ty wygadujesz takie idiotyzmy?! Uważasz, że zabiliby mi matkę, a ja wciąż posłusznie wykonywałbym ich rozkazy?! - podniósł głos, zupełnie tracąc cierpliwość. Wyrzuty sumienia też gdzieś wyparowały. - Myślałem, że to oczywiste, że jestem po waszej stronie... Chcę go zniszczyć tak samo jak wy! Może nawet bardziej... Więc zastanów się chociaż trochę, zanim zaczniesz wykrzykiwać swoje niestworzone teorie!

Nie odpowiedziała, ale też nie odwróciła wzroku. Upiornie blada i z zaczerwienionymi oczami, znów wyglądała na okropnie zmęczoną, zupełnie jakby zaraz miały ugiąć się pod nią kolana. Wypuścił powietrze, próbując się uspokoić i zwiększył odległość między nimi, jednak tylko na tyle, by w razie czego mógł ją złapać.

- Potrzebowałem tych informacji...

- Więc po prostu je sobie wziąłeś... dając mi zero szans na obronę... Prawdziwy Ślizgon! - zaśmiała się, jednak oczy zaszkliły jej się od łez. - Przez ciebie złamałam obietnicę! Nikt nie miał prawa o tym wiedzieć! Jak ja mam teraz spojrzeć Harry'emu w oczy?!

- Przecież ci mówię, że jestem po waszej stronie! Co to za różnica, czy wiem, czy nie?!

- Żadna! - zapiszczała, znów śmiejąc się jak szaleniec, a w jej oczach zabłysła żądza zemsty. - Ale teraz mogę ci obiecać, że nie będziesz po żadnej stronie.... Rano ma cię tu nie być.

Spróbowała odejść od kanapy, ale chyba zakręciło jej się w głowie, bo znów kurczowo złapała się za oparcie. Wyciągnął ku niej ręce, jednak tak jak się spodziewał, od razu je odepchnęła, mamrocząc coś pod nosem.

Przewrócił oczami.

- Kurwa, Granger, ludzie często mdleją po pierwszym razie. Chcesz nocować dzisiaj na podłodze?

Zamiast odpowiedzieć, zmarszczyła brwi, zbladła i bez żadnego uprzedzenia złapała go za ramię, opierając na nim cały swój ciężar. Zimno jej palców przebiło się przez materiał jego koszuli, a gdy poczuł, że jej dłoń zaczyna się ześlizgiwać, nie zastanawiając się dłużej wziął ją na ręce.

Przez chwilę miał ochotę zanieść ją aż do sypialni, ale w porę się opamiętał, lekko przerażony, że taki pomysł w ogóle wpadł mu do głowy. Czym prędzej skierował się więc w stronę kanapy, ułożył ją na skórzanych poduszkach i przywołał różdżką koc, wyjątkowo niedbale ją nim przykrywając.

Po chwili był już we własnej sypialni, z utęsknieniem patrząc na miękkie łóżko i pośpiesznie zrzucając z siebie ubrania. Teraz chciał już tylko spać.

czytaj dalej

_____________
Jest krócej niż poprzednio, ale następny rozdział powinien być szybciej! Proszę, napiszcie, co sądzicie. Bardzo dziękuję za cudowne słowa pod poprzednim rozdziałem! Mam nadzieję, że tym razem nie zawiodłam...